miRBey
Aktif Üye
Salgın yorgunu anneler, gerilim atmak için 20 dakikalık ‘çığlık buluşmaları’ düzenliyor
Massachusetts’de Sarah Harmon isimli 2 çocuk annesi bir terapist, yaşadığı bölgedeki annelerden bir küme oluşturarak farklı bir gerilim atma formülü uyguluyor.
Koronavirüs salgını niçiniyle okulların kapanması, çocukların ve başka aile üyelerinin konutta daha fazla vakit geçirmesi, hastalığa yakalanma ve öbür aile üyelerine bulaştırma üzere bir epeyce faktör salgında annelerin öfke, kırgınlık, suçluluk, yalnızlık üzere negatif hisleri biriktirmesine niye oldu.
Charlestown Lisesi’nde 13 Ocak tarihinde düzenlenen bir aktiflikte, salgın yorgunu anneler bir ortaya gelip arasındakileri çığlıklarla ortaya döktü.
Yaklaşık 20 annenin katıldığı aktiflikte bayanlar, 20 dakika boyunca akciğerlerinin tüm kapasitesini kullanarak haykırdı.
Aktifliğe katılan iki çocuk annesi Tess O’Brien, ‘Hepimiz epeyce tükendik’ diyerek şu tabirleri kullandı:
“Sürekli risk hesaplaması yapmaktan ve tıpkı anda hem işimizi birebir vakitte ebevenylik bakılırsavlerimizi yapmaya çalışmaktan zihinsel olarak yorulduk. Kendimize vakit ayıramadığımız için duygusal olarak yorgunuz ve bu dünyada daima maskelerle dolaşan bu küçük insanlara bakmaya çalışıyoruz.”
Kendisine danışan annelerden çoklukla emsal şikayetler duyduğunu söyleyen terapist Harmon, “Annelerin ve müşterilerimin karşılaştıkları zorluklar hakkında konuştuklarını duyuyorum. Bu ağır öfke giderek doruğa çıkıyor ve bunu ortaya dökebilecekleri hiç bir yerleri yok” dedi.
Kendi çocuklarının da onu ‘çıldırdığını’ kabul eden Harmon, bu bayanların salgının varsayım edilenden uzun sürmesi niçiniyle hayal kırıklığına uğradıklarını ve küçük çocuklarının aşılanamamasından dolayı üzüldüklerini söylemiş oldu:
“Salgın hakkında epeyce konuşuyordum ve seanslarda biraz yüzeysel bir biçimde ‘Hepimizin bir alana gelip çığlık atmaya muhtaçlığımız var’ diyordum. Müşterilerim, küme görüşmeleri ve okuldaki anneler ve başka bayanlar, ‘Evet, haydi yapalım’ dediler.”
Bu fikrin toplumsal medyada yayılmasıyla birlikte 13 Ocak’taki aktiflikte anneler, Charlestown Lisesi’nin futbol alanında toplandı. Aktifliği, fazlaca sayıda annenin öfke hissettiğinden ve ‘neredeyse iki yıldır ağır bir biçimde hissettiğimiz tüm bu duygulardan’ bahsederek tanıtan Harmon, şu tabirleri kullandı:
“Çoğunuz muhtemelen öfke buzdağı hakkında konuştuklarımı duymuşsunuzdu. Öfke yalnızca buzdağının görünen ucu ve altında olan şey ise… İşte o şeyi artık haykırmanızı hayli isterim…”
İştirakçiler son sesle bağırarak ıstırap, dargınlık, tecrit, yalnızlık, suçluluk, hayal kırıklığı, dert, kendiliğindenliğin kaybı üzere hislerini paylaştı.
Seans sırasında en uzun mühlet çığlık atabilen anne, Jessica Buckley oldu. Buckley şu biçimde konuştu:
“Muhtemelen çığlık atmaya daha devam edebilirdim. Benim için çok kuvvetli bir devir oldu. Daha boşlukta üzere hissettim ve daha fazla [beraber] olduğumuzu hissettim. Çocuklarımızın aşı bile olamamasından dolayı kendimizi fazlaca unutulmuş üzere hissediyorum… Çok hudut bozucu ve görünürde bir son da yok.’
Üç yaşında bir oğlu olan Ashley Jones ise, “Tam olarak gereksinimim olan şey buydu,” diye ekledi:
“Aşı yapılamayan bir çocuğa sahip olmakla birebir şeyi hisseden öbür beşerlerle birlikte olmak için inançlı bir yer.”
Katılan öteki bir anne ise, ‘ilk defa denetimden çıkmanın hayli hoş olduğunu’ söylerken, bir başka anne Alison Merritt, aktifliğin ‘özgürleştirici’ olduğunu kaydetti:
“Anne olarak, her vakit öteki insanlardan sorumlu olmalısınız, bu yüzden yalnızca sizin için olan bir aktifliğin düzenlenmesi ve denetim dışı olan bir şeyi yapmak nitekim olağanüstü hissettirdi.”
Haber Sitelerinden Alıntı Yapılmıştır.
Massachusetts’de Sarah Harmon isimli 2 çocuk annesi bir terapist, yaşadığı bölgedeki annelerden bir küme oluşturarak farklı bir gerilim atma formülü uyguluyor.
Koronavirüs salgını niçiniyle okulların kapanması, çocukların ve başka aile üyelerinin konutta daha fazla vakit geçirmesi, hastalığa yakalanma ve öbür aile üyelerine bulaştırma üzere bir epeyce faktör salgında annelerin öfke, kırgınlık, suçluluk, yalnızlık üzere negatif hisleri biriktirmesine niye oldu.
Charlestown Lisesi’nde 13 Ocak tarihinde düzenlenen bir aktiflikte, salgın yorgunu anneler bir ortaya gelip arasındakileri çığlıklarla ortaya döktü.
Yaklaşık 20 annenin katıldığı aktiflikte bayanlar, 20 dakika boyunca akciğerlerinin tüm kapasitesini kullanarak haykırdı.
Aktifliğe katılan iki çocuk annesi Tess O’Brien, ‘Hepimiz epeyce tükendik’ diyerek şu tabirleri kullandı:
“Sürekli risk hesaplaması yapmaktan ve tıpkı anda hem işimizi birebir vakitte ebevenylik bakılırsavlerimizi yapmaya çalışmaktan zihinsel olarak yorulduk. Kendimize vakit ayıramadığımız için duygusal olarak yorgunuz ve bu dünyada daima maskelerle dolaşan bu küçük insanlara bakmaya çalışıyoruz.”
Kendisine danışan annelerden çoklukla emsal şikayetler duyduğunu söyleyen terapist Harmon, “Annelerin ve müşterilerimin karşılaştıkları zorluklar hakkında konuştuklarını duyuyorum. Bu ağır öfke giderek doruğa çıkıyor ve bunu ortaya dökebilecekleri hiç bir yerleri yok” dedi.
Kendi çocuklarının da onu ‘çıldırdığını’ kabul eden Harmon, bu bayanların salgının varsayım edilenden uzun sürmesi niçiniyle hayal kırıklığına uğradıklarını ve küçük çocuklarının aşılanamamasından dolayı üzüldüklerini söylemiş oldu:
“Salgın hakkında epeyce konuşuyordum ve seanslarda biraz yüzeysel bir biçimde ‘Hepimizin bir alana gelip çığlık atmaya muhtaçlığımız var’ diyordum. Müşterilerim, küme görüşmeleri ve okuldaki anneler ve başka bayanlar, ‘Evet, haydi yapalım’ dediler.”
Bu fikrin toplumsal medyada yayılmasıyla birlikte 13 Ocak’taki aktiflikte anneler, Charlestown Lisesi’nin futbol alanında toplandı. Aktifliği, fazlaca sayıda annenin öfke hissettiğinden ve ‘neredeyse iki yıldır ağır bir biçimde hissettiğimiz tüm bu duygulardan’ bahsederek tanıtan Harmon, şu tabirleri kullandı:
“Çoğunuz muhtemelen öfke buzdağı hakkında konuştuklarımı duymuşsunuzdu. Öfke yalnızca buzdağının görünen ucu ve altında olan şey ise… İşte o şeyi artık haykırmanızı hayli isterim…”
İştirakçiler son sesle bağırarak ıstırap, dargınlık, tecrit, yalnızlık, suçluluk, hayal kırıklığı, dert, kendiliğindenliğin kaybı üzere hislerini paylaştı.
Seans sırasında en uzun mühlet çığlık atabilen anne, Jessica Buckley oldu. Buckley şu biçimde konuştu:
“Muhtemelen çığlık atmaya daha devam edebilirdim. Benim için çok kuvvetli bir devir oldu. Daha boşlukta üzere hissettim ve daha fazla [beraber] olduğumuzu hissettim. Çocuklarımızın aşı bile olamamasından dolayı kendimizi fazlaca unutulmuş üzere hissediyorum… Çok hudut bozucu ve görünürde bir son da yok.’
Üç yaşında bir oğlu olan Ashley Jones ise, “Tam olarak gereksinimim olan şey buydu,” diye ekledi:
“Aşı yapılamayan bir çocuğa sahip olmakla birebir şeyi hisseden öbür beşerlerle birlikte olmak için inançlı bir yer.”
Katılan öteki bir anne ise, ‘ilk defa denetimden çıkmanın hayli hoş olduğunu’ söylerken, bir başka anne Alison Merritt, aktifliğin ‘özgürleştirici’ olduğunu kaydetti:
“Anne olarak, her vakit öteki insanlardan sorumlu olmalısınız, bu yüzden yalnızca sizin için olan bir aktifliğin düzenlenmesi ve denetim dışı olan bir şeyi yapmak nitekim olağanüstü hissettirdi.”
Haber Sitelerinden Alıntı Yapılmıştır.